عطر برنج، طعم خورش، همه ی بوها و رنگ‌ها، جزییاتی هستن که بعد از یه دوره پرفشار با افکار دَرهم مثل یجور مدیتیشن عمل میکنن. تدارک دیدن برای مهمونی، ذهنم رو از سیاهی به سفیدی تغییر میده و سر و صدای مهمونا موقع دعوا سر ته دیگ یا نمره دادنشون به خورش وسط میز، مهمونی رو برام چراغونی میکنن. همه این جزییات مثل یه آواز آشنا و دوست‌داشتنی توی سرم یکی می‌شن و یه آهنگ رو می‌سازن. من وقتی مشغول آشپزیم از همین جزییات لذت میبرم.جزییات فقط آخر کار و موقع چیدن میز و سفره نیست که مثل یه تابلوی نقاشی چشم رو می‌گیره، بلکه موقع پخت و پز هم لازمه. موقع دم کردن برنج، یا اضافه کردن روغن به خورش، درست همون وقتی که نیازه روغن با حرارت کم و غیرمستقیم غذا رو جا بندازه، روغن آفتابگردان قو کمک می‌کنه جزبه‌جز مواد غذایی طعمی به خودش بگیره، که بچه‌ها یا مهمون‌ها وسط میل کردن غذا هم بگن «دست گلت درد نکنه».
